Przełknąłem gulę w gardle.
-Nie jestem z kamienia, chociaż nie wiem jakbym się starał nie zawsze mi wychodzi... nie radzę sobie ze wszystkim..- powiedziałem próbując zapanować nad głosem- czasami muszę od tego uciec by nie wyglądać jak teraz- pewnie wyglądałem żałośnie skryłem twarz w rękach bylem rozsypany i czym prędzej musiałem się pozbierać- ale ty nie dałaś mi nawet spróbować- gdy odsłonił twarz nie wyrażała już nic
-Dlaczego ty zawsze wszystko ukrywasz?- w jej głosie był ton oskarżenia
-Bo tego nauczyło mnie życie- odparłem, odwróciła się do mnie plecami
-A nie nauczyło cię co robić, gdy jesteś zarażonym i możesz pozabijać wszystkich wokoło- w pierwszej chwili nie wiedziałem co odpowiedzieć
-Przepraszam- powiedziałem w końcu- po prostu nie potrafię znieść myśli, że mogłem cię stracić... ja nie poradziłbym sobie z tym...
<Isabel?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz